‍Mini interview met Martijn, scheidend penningmeester

Na zes jaar penningmeesterschap neemt Martijn afscheid van het bestuur. Afscheid nemen doet pijn, maar zeker als je samen door hoogtes en dieptes bent gegaan. We vragen Martijn of hij er eens wat over wil vertellen.

Je stond aan de wieg van het Rachamhuis. Hoe ben je betrokken geraakt en wat motiveerde je om mee te doen?

Het eerste contact was eigenlijk op initiatief van Hans. Wij zijn collega’s geweest bij het Leger des Heils en kenden elkaar uit die tijd. Hans en Marieke hadden al een vergevorderd plan om het Rachamhuis te starten, maar het was nog niet helemaal af. Ze moesten het nog definitief maken, financiering zoeken en een huis aanschaffen. Om het plan goed financieel te doordenken hadden ze iemand nodig. Op een doordeweekse dag ontmoette ik Hans. Behalve dat het erg leuk was om elkaar weer te spreken, deelde hij hun plannen voor het Rachamhuis. Ik vond het gaaf om te horen, ik ging erop aan.

Waar ging je precies op aan?

Meerdere dingen. Het verhaal van de vrouwen, die niet goed gezien en niet goed gehoord worden. Ergens in de schakels in de zorgketen worden ze losgelaten. Er ontbreekt iets. Het Rachamhuis kon daar een stapje in zetten. Er is veel problematiek in deze sector. Als er op één van de problemengebieden rust gecreëerd wordt, dan is er ook ruimte om andere dingen aan te pakken. Het andere is dat ik graag help om beginnende initiatieven groot te maken. 

Kun je een diepte- en een hoogtepunt noemen gedurende de afgelopen jaren?

Aan het begin van het traject waren er meerdere hoogtepunten: het vinden van een geschikt huis met de financiering en de hele verbouwing erbij. Het was geen concept om zachtjesaan mee te starten: het was meteen volle bak, verantwoordelijkheid dragen en uitvoeren. Dieptepunten waren er ook in diezelfde periode. Een financierde die het plan afwees en ons terugstuurde naar de tekentafel. En bij het verkrijgen ​ van de hypotheek merkten we echt tegenwerking. We wisten dat we met iets gaafs bezig waren, maar het was in het heetst van de strijd.

Ging je daardoor dan niet twijfelen of het wel een goed plan was?

Nee juist niet. We werden er juist in bevestigd. En er waren bidders die ervoor zorgden dat we juist in die tegenslagen de juiste weg weer vonden.

Kun je nog hoogtepunten noemen van later in jouw termijn?

Zeker. Toen het traject echt startte kwamen de bewoners in het verhaal. En dan zijn de vrouwen hoogtepunten op zich. Het vertrouwen dat ze geven aan Hans en Marieke. Dat het niet meer een huis is maar een thuis. Dat is de bedoeling van het concept, echtgaaf!

Wat zou je de achterban nog willen zeggen?

We zitten nu in een volgende fase, een stukje uitbreiding. Dat is nieuw: zorg dichtbij, maar toch ook op afstand. Ik denk dat het een mooie ontwikkeling is. Blijf het Rachamhuis steunen, op wat voor een manier dan ook! Juist omdat het op zo kleine schaal van meerwaarde kan zijn voor mensen die vergeten worden. En een investering in iets kleins kan groots worden. Het stopt niet bij het Rachamhuis. Het Rachamhuis stopt gelukkig ook niet bij Martijn. Dankjewel Martijn!