Vieren in het Rachamhuis is veel meer dan slingers ophangen, lekkers inslaan en samenzijn. Lees verder wat Marieke erover vertelt.  

Welke feesten of gelegenheden grijpen jullie aan om samen te vieren?

Sowieso de christelijke feestdagen, met name Kerst en Pasen. Pinksteren en Hemelvaart zijn bij de - ook christelijke - vrouwen minder bekend. Daar geven we dan in onze wekelijkse maaltijd aandacht aan. De bid- en dankdag benoem ik vaak ook.

Daarnaast vieren we de verjaardagen. Er is een aantal vrouwen die hun verjaardag liever niet vieren omdat ze daar negatieve herinneringen aan hebben. Of omdat ze geen reden zien om hun leven te vieren. Anderen willen het uitgebreid vieren met een feestje beneden. Varianten daartussenin kennen we ook: samen ergens wat drinken of Hans en ik brengen een cadeautje boven.

Verder vieren we behaalde diploma’s en certificaten. Dan laten we ze bijvoorbeeld kiezen wat ze willen eten. Een vrouw die een baan had gevonden heb ik een mooie gouden schelp gegeven, symbolisch, omdat ze steeds meer opengaat en goud waard is. Een andere vrouw gaf ik na de traumatherapie een mooi enkelbandje met een hartje.

Laatst hadden we een genderfeestje van een zwangere vrouw. En o ja, wat ze altijd een erg leuk feest vinden is Sinterklaas.

Hoe nodig je de vrouwen uit voor een viermoment en hoe reageren ze daarop?

Dat vraagt wat geduld van ons. De vrouwen vinden het moeilijk om aan de lange termijn te denken, hun hoofd zit vol met dingen van nu. Dus wat ik doe is dat ik bijvoorbeeld ruim voor Pasen al het onderwerp Pasen op tafel leg en vraag wat ze zouden willen. Dan stuur ik iedereen een individuele, vrij officiële uitnodiging (met Kerst en Pasen dan). Een paar avonden daarvoor nodig ik ze nog een keer uit, omdat ze het toch vaak vergeten.

Met verjaardagen ga ik naar boven en vraag ik de vrouwen afzonderlijk wat ze leuk vinden voor hun verjaardag. Ze vinden het lastig om hun persoonlijke behoeften te vertellen omdat ze dat niet gewend zijn. Maar juist die individuele contacten maken het samen vieren dieper.

Elke keer is het weer afwachten of ze komen en hoe ze zich voelen. Dat is voor Hans en mij soms spannend: hoe zal het zijn? Juist met Kerst of Oud en Nieuw voelen ze zich vaak eenzaam. Overigens zijn de vrouwen vrij om wel of niet mee te vieren met wat wij organiseren.

Hoe kijken de vrouwen op het vieren terug? Merk je er waardering voor?

Er was een vrouw die nog nooit haar verjaardag had gevierd en bij ons op haar 30^e dat voor het eerst deed. Dat waardeerde ze en maakte veel emoties bij haar los.  

Samen vieren is eng voor de vrouwen. Er is veel wantrouwen. Wat doet de ander met mijn informatie, hoe vinden ze mij? Verschillende culturen en achtergronden geven soms ook stress. Het is mooi om te zien tijdens of na het vieren dat ze verbaasd zijn dat het zo gezellig kan zijn. Het genderfeestje was voor de vrouwen een ontdekking dat je hierin met elkaar kan meeleven. Naarmate we meer vieren gaan ze ook meer individueel met elkaar optrekken. Dat is nog minimaal, maar het begint te komen.

Bedanken zit niet zo in hun cultuur, maar dat doen ze door te zeggen: Hans en Marieke wat zijn jullie lief. Wat geven jullie ons veel.

Hoe gaat dat met zoveel verschillende talen aan één tafel?

De meesten spreken redelijk Nederlands of zitten op Nederlandse les. Sommigen vertalen voor elkaar of gebruiken Google Translate. Soms leggen we de telefoon op tafel en dan vertaalt hij automatisch ons gesprek.

Wat is het eerstvolgende feestje?  

Komende vrijdag vieren we een afscheidsfeest van een bewoner die naar haar thuisland gaat. Het leuke is dat er dan behalve de huidige bewoners ook een paar oud bewoners komen mee eten. Dat is voor ons ook nieuw.

‍

Bedankt Marieke, voor dit inkijkje in jullie huis!