Hoe ben je in een privéhuis terecht gekomen?

‘Eigenlijk door mijzelf. Ik zat op dat moment niet in een goede relatie en ik wilde weg van die persoon. Bovendien had ik schulden, die ik graag wilde afbetalen, wat met me een normale baan niet zo gemakkelijk zou lukken. Werken in een privéhuis leek toen een goede oplossing.’

Waarom ging je niet terug naar familie toen je in de problemen zat?

‘Ik kon niet terug naar mijn moeder, want die woonde in het noorden. Bovendien had ik daar lange tijd te maken gehad met een loverboy, en was die omgeving was daardoor niet veilig voor me. Verder had ik niks en niemand en moest helemaal alleen voor mezelf zorgen.’

Dus toen ging je werken in een privéhuis, hoe was dat?

‘In het begin vond ik het heel eng, ik voelde me eigenlijk een maagd in een privéhuis en er ging een heel andere wereld voor mij open. Om naakt te zijn, over seks te praten en met mannen bezig te zijn … Uiteindelijk werd dat allemaal heel normaal. Toch stond ik eigenlijk nooit helemaal achter wat ik aan het doen was. Maar het geld en de drang om onafhankelijk te zijn, waren groter en daarom ging ik door met wat ik deed.’

‘Ik heb eigenlijk nooit helemaal achter het werk gestaan’

Wanneer kreeg je het gevoel dat je wilde stoppen met het werk?

‘Eigenlijk al een jaar nadat ik was begonnen. Toen leerde ik namelijk mijn huidige vriend kennen. Hij wist in het begin niet dat ik een privéhuis werkte, dat heb ik hem pas later verteld. Hij vond het werkelijk verschrikkelijk en deed er alles aan om mij daar weg te krijgen. Tegelijkertijd begreep hij ook dat ik het moeilijk vond om los te laten. Hij accepteerde het, maar liet wel merken dat hij het niet leuk vond.’

Het duurde nog 2 jaar voordat je er uiteindelijk uitstapte, hoe kwam dat?

‘Het is heel gek, maar het werk wordt uiteindelijk een verslaving. Het geld, de zelfstandigheid en onafhankelijkheid die je hebt.. Ik kon alles betalen wat ik wilde. Tegelijkertijd verlangde ik heel erg naar het gewone leven met huisje, boompje, beestje, maar ik dacht dat dat niet voor mij was weggelegd. Dat dit het beste was wat ik kon. Pas toen ik bemerkte dat ik zo begon te denken dacht ik, dit is niet goed, nu moet ik het loslaten.’

‘Het geld en de drang om onafhankelijk te zijn, waren zo groot, dat ik doorging met wat ik deed’

Werd je op een dag wakker met het idee, ik ga niet meer?

‘Nee, dat was echt een proces. Uiteindelijk kon ik het zowel emotioneel als lichamelijk niet meer opbrengen. Ik werkte elke dag, en stopte alleen als mijn lichaam het niet aan kon, en ik naar het ziekenhuis moest, door pijn aan cystes. Maar ook emotioneel was het enorm zwaar. Mijn klanten behandelden me slecht. Ze haalden me zo erg naar beneden, dat ik er in het dagelijks leven ook niet meer mee om kon gaan en agressief werd. Net nadat ik was geopereerd, kwam ik in een heel duistere periode terecht. Ik had heel veel pijn, werd enorm depressief en wilde een einde aan mijn leven maken. Pas toen ik besefte dat ik dan niet in de hemel zou komen, maar op een andere plek, ben naar Stichting De Haven gegaan. Daar hebben ze me heel erg geholpen.’

Je kende Stichting De Haven en SHOP al wel, waarom ging je daar niet eerder naartoe?

‘Medewerkers van De Haven en SHOP kwamen inderdaad bij ons op de werkvloer. Maar ik vond het heel moeilijk te geloven dat er echt organisaties zijn die dames zoals wij willen helpen. Waarom? Omdat wij natuurlijk sekswerkers zijn, en dat is toch best wel een taboe in deze wereld. Elke keer dat ik werkte werd ik naar beneden gehaald. De mannen zeiden: je stelt niks voor, je bent gewoon een hoer. Maar we zijn natuurlijk geen objecten, we doen alleen iets anders dan wat de wereld normaal vindt. Toch ga je die praatjes uiteindelijk geloven. Bovendien zonder je je door dit werk af, want als je met mensen omgaat die gewone banen hebben, val je al snel door de mand. Ik had dus al niemand om op terug te vallen, maar door het werk vertrouwde ik helemaal niemand meer. Zelfs niet alle meiden kon ik vertrouwen. Dat maakte dat ik extra bang was om de controle te verliezen, door me over te geven een hulpverleningsorganisatie, waarvan ik niet zeker wist of ze me wel konden helpen.’

‘Je zomaar overgeven aan een hulpverleningsorganisatie voelt als het verliezen van de controle’

Stel dat er woon-leerhuis was geweest als Racham, had dat het uitstappen voor jou makkelijker gemaakt?

‘Zeker! Ik heb geluk gehad dat ik urgentie heb gekregen voor een goedkoper huurhuis, want ik zat in een huurhuis dat ik – zonder dat werk – niet meer kon betalen. Maar heel veel andere meiden kunnen, als ze willen stoppen, geen huis krijgen dat ze kunnen betalen. In een woon-leerhuis als Racham kunnen ze worden geholpen met een veilige omgeving om zich terug te kunnen trekken. Je hebt in die periode namelijk veel behoefte aan goede hulpverlening en mensen die je echt begrijpen, omdat je anders niet het gevoel hebt dat je geholpen kunt worden. Je hebt vragen over woonruimte, financiële zaken, maar ook over banen. Sommige meiden hebben zolang in het werk gezeten, dat hun CV voor een aantal jaren leeg is. Dan heb je mensen om je heen nodig die je een kans willen geven. Daarvoor is een woon-leerhuis een superfijne plek.’

‘Je hebt mensen om je heen nodig die je echt begrijpen en je een kans willen geven’

Hoe gaat het nu met je?

‘Naar omstandigheden best goed. Ik krijg binnenkort een huis, en dan ga ik ook aan de slag met een psycholoog, want ik vertrouw niemand meer helemaal. Zelfs mijn vriend vertrouw ik maar tot op zekere hoogte. Ik was juist altijd iemand die heel spontaan was, maar door alles wat ik heb meegemaakt ben ik ingeklapt, en vind ik het moeilijk om met anderen te praten. Ik heb daar echt hulp bij nodig. Uiteindelijk hoop ik dat mijn vriend en ik weer samen kunnen gaan wonen. En misschien echt ooit aan huisje, boompje, beestje kunnen beginnen… want daar durf ik nu langzaam weer in te geloven.’

*om privacyredenen is de naam gefingeerd

‍