Ruim anderhalf jaar zijn we onderweg met de woon- en leefgemeenschap die Stichting Racham vormt. En wat gebeurt er veel. Mooie en zorgelijke momenten wisselen elkaar af en angst in de ene studio en vreugde in een andere zijn soms maar een deur van elkaar verwijderd.

Afgelopen vergaderingen stonden we als bestuur met Hans en Marieke wat nadrukkelijker stil bij de ontwikkelingen. Van een aantal bestuursleden zit volgens de statuten de eerste periode erop. En als vanzelf gingen we reflecteren en terugkijken: is het geworden wat we er van verwachtten toen we de eerste ideeën uit gingen werken? Heeft het gebracht wat we ervan hadden gehoopt?

Wat buiten kijf staat: Racham voorziet in een behoefte. De studio’s zitten vol en er zijn meer vrouwen die er graag ook hun intrek zouden nemen, maar helaas op de wachtlijst moeten blijven staan.

Wat ook duidelijk is: Hans en Marieke zijn als beheerdersechtpaar van onschatbare waarde voor het functioneren van de woon-leefgemeenschap die het Rachamhuis is geworden. Dat geldt voor Marieke die een luisterend oor is, die troost en bemoedigt, die vurig bidt tegen de duizend duivels waar de vrouwen mee worstelen, maar die soms ook heel gewoon de vrouwen helpt met onbegrijpelijke taal van officiële brieven. En dat geldt voor Hans, die met alle liefde (en een klein beetje overwonnen angst) de hond uitlaat als de bewoonster een weekje weg is, of privé-chauffeur is als een reis met het OV echt een halve dag duurt of een ziekenhuisbezoek nodig is na sluitingstijd.

Gaat dan alles altijd goed?

Nee, sommige dingen vallen tegen. Dat je onder één dak woont, betekent niet dat alle anderen in hun eigen studio maar onder datzelfde dak je vriendinnen zijn. Taal is soms een barrière voor echt contact. En heel af en toe is er iemand die de verleiding niet kan weerstaan en keuzes maakt of dingen doet die we juist niet hadden afgesproken.

Er zijn inmiddels vrouwen vertrokken. Omdat ze een andere, eigen plek hebben gevonden - missie geslaagd. Maar een enkeling omdat het niet lukte en regels dan regels zijn. Er zijn verjaardagen gevierd, zorgen gedeeld. Er is gebeden en geworsteld.

Terugkijkend overheerst vooral de dankbaarheid dat het Rachamhuis van betekenis is in het leven van de vrouwen en dat de droom van Hans en Marieke het verschil maakt in de mensenlevens. Heel voorzichtig verkennen we daarom, samen met andere organisaties, de mogelijkheden om ook in andere steden een soortgelijk initiatief te starten.

Dankbaar zijn we voor de kring van betrokkenen die klaar staat voor Hans en Marieke, die meebidt voor de vrouwen, voor Hans en Marieke en voor onze stichting. Blij zijn we met iedereen die ons financieel steunt met een gift. Op dit moment sparen we voor verdere verduurzaming van het huis. Want bij de verbouwing hebben we waar mogelijk isolerende maatregelen genomen, maar voor zonnepanelen was toen geen budget beschikbaar. Met de gestegen energieprijzen staan de zonnepanelen alsnog bovenaan het wensenlijstje.

Vol goede moed kijken we dus vooruit naar de volgende bestuursperiode. Wat zal die ons brengen? We weten het niet, maar we maken wel plannen, want we voelen ons door God gezegend dat we met het Rachamhuis van betekenis kunnen zijn in de levens van de vrouwen. In vertrouwen gaan we verder.

‍

Ankie van Tatenhove

Voorzitter bestuur Stichting Racham